پی بردن به نقش پروبیوتیک ها و پربیوتیک ها در طیور

تفاوت میان پربیوتیک ها و پروبیوتیک ها را با هم بیاموزیم و بدانیم که چطور هر کدام از مکمل های خوراک در دستگاه گوارش جوجه کار می کنند تا سلامت و عملکرد آن را بهبود ببخشند.
افزایش تقاضاها برای پرورش طیور بدون آنتی بیوتیک به معنای این است که پرورش دهندگان طیور گوشتی و تولیدکنندگان تخم مرغ در انتخاب مکمل خوراک خود دچار تحول شده اند. پربیوتیک ها و پروبیوتیک ها گزینه هایی هستند که انتخاب آن ها رو به افزایش است اما تفاوت میان این دو مکمل هنوز به خوبی درک نشده است.
اگرچه پربیوتیک ها و پروبیوتیک ها مکمل یکدیگر هستند اما لزوما در جیره غذایی طیور قابل جایگزینی با یکدیگر نیستند و چگونگی تاثیرگذاری آن ها بر میکروب های روده یکسان نیست.
این دو مکمل، شیوه های عملکرد مختلفی دارند و ریشه های آن ها نیز متفاوت است. این دو مکمل در جیره های طیور به طور مستقل یا به طور ترکیبی استفاده می شوند تا به تولیدکنندگان کمک کنند که به نتایج دلخواه خود در افزایش سلامت و باروری برسند.
هیچ کدام از این دو مکمل روشی جدید نیستند. برای مثال، استفاده از پروبیوتیک ها در حیوانات مزرعه به 75 سال پیش برمی گردد اما در دهه 1960 میلادی، برای اولین بار، اثبات شد که لاکتوباسیلیوس می تواند به طور چشمگیری رشد خوک ها را افزایش دهد.

پروبیوتیک ها
پروبیوتیک ها به عنوان روش تغذیه مستقیم میکروبی (direct fed microbials) نیز شناخته شده هستند و جزو افزودنی های خوراکی میکروبی به حساب می آیند که از طریق بهبود تعادل روده ای به طور مثبت و موثر بر حیوان میزبان تاثیر می گذارند. به طور خلاصه، پروبیوتیک ها باکتری های "خوب و مفیدی" هستند که در دستگاه گوارش زندگی می کنند.
پروبیوتیک ها طبق اصل طرد رقابتی عمل می کنند یعنی زمانی که جمعیت های مناسب باکتری های پروبیوتیک حضور دارند، توانایی باکتری های بیماری زا را کاهش می دهند تا از کنترل خارج شوند و میزبان را در اختیار خود بگیرند. به بیان ساده تر پروبیوتیک ها، پاتوژن ها را بیرون می رانند. همچنین از رشد باکتری های بیماری زا نیز جلوگیری می کنند.
پروبیوتیک های دامی سویه های مختلف باسیلوس، لاکتوباسیلیوس، انتروکوک و مخمر ساکارومیسز را در خود دارند. هنوز برای یادگیری در مورد کنش متقابل پروبیوتیکها با پاتوژن ها راه طولانی در پیش است اما مشخص شده که برخی از سویه های باسیلوس رشد برخی از سویه های باکتری های بیماری زا از جمله اشریشیاکلی، کلوستریدیوم، استرپتوکوک و سالمونلا را کاهش می دهند.
پروبیوتیک ها به جلوگیری و کنترل پاتوژن ها و یا بهبود عملکرد و باروری حیوانات از طریق مکانیسم های مختلف کمک می کنند. سویه های مرتبط در نحوه عملکردشان متفاوت می باشند.
سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد (فائو) و سازمان جهانی بهداشت، پروبیوتیک ها را به عنوان "میکروارگانیسم های زنده ای تعریف می کنند که در صورت استفاده به مقادیر معین، برای میزبان مزایای سلامتی دارند."
به علاوه، پروبیوتیک ها برای سیستم ایمنی به عنوان تنظیم کننده عمل می کنند. برای مثال، جوامع میکروبی می توانند از طریق تحریک پاسخ ایمنی دستگاه گوارش، از سیستم دفاعی حیوان در برابر پاتوژن ها دفاع کنند. این امر به پیشرفت سیستم ایمنی از طریق تحریک تولید پادتن ها و افزایش فعالیت گلبول های سفید کمک می کند.
 
سین بیوتیک ها
اغلب پروبیوتیک ها و پربیوتیک ها در مواد افزودنی ترکیب می شوند تا اثرات هم افزایی به وجود آورند. از ترکیب پروبیوتیک ها و پربیوتیک ها، سین بیوتیک ها به وجود می آیند.
از آن جایی که پربیوتیک ها شرایط بهتری را برای گسترش پروبیوتیک ها فراهم می کنند، تجمع این باکتری های "مفید" حفظ می شود. مطالعات نشان داده اند که با استفاده از مزایای پربیوتیک و پروبیوتیک، تعداد باکتری های مطلوب در دستگاه گوارش افزایش می یابد و تاثیرات مثبتی بر وضعیت سلامتی به وجود می آورد.
در نهایت، پربیوتیک ها، پروبیوتیک ها و ترکیبات وابسته به آن ها پتانسیل بالا برای تاثیر مثبت بر سلامت و بازتولید طیور را حفظ می کند – و توانایی پرورش دهندگان طیور به موثرترین شیوه عمل می کند.

منبع:آی تی پی نیوز

ارسال نظر برای این مطلب

نظرات کاربران

تا کنون نظری برای این مطلب ثبت نشده است.